RESSAM ELİF NACİ ANLATIYOR
Ressam Elif Naci anlatıyor:
Necip Fazıl, gençlik, delikanlılık arkadaşımdı. Bir gurubumuz vardı o zamanlar… Hepsi rahmetli olan dostlarımız, Eşref Şefik, Mesut Cemil, Peyami Safa, Kutsi Tecer, Fikret Âdil, Nurullah Berk sık sık evlerimizden birinde buluşur ve sabahlara kadar sanat sohbetleri yapardık. Bu buluşmalar Fikret Âdil’in “Asmalımescit 74” kitabında bütün ayrıntılarıyla anlatılmıştır. Babadan kalma Tophane’deki evimize Cihangir’den inerdim. Yolum Mesut Cemil ile Eşref Şefik’in birlikte oturdukları bekâr apartman katının önünden geçerdi. Gece işimden dönerken erken veya geç mutlaka onlara uğrardım. Necip Fazıl’ın da uğrağı idi orası.
Kısakürek büyük şairdi. Yazdığı şiirleri alçakgönüllülüğü ile önce bize okurdu. Unutamam. “Anneciğim” şiirini yazıp bana okuduğu gün, benim rahmetli annem de hastaydı.
“Bu kış yolculuk var diyorsa için
Beni de beraber al anneciğim”
Bütün gece hıçkıra hıçkıra ağladığımı anımsarım.
“Bana düşmez can vermek yumuşak bir kucakta
Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum.”
O kaldırımlarda gece yarılarına kadar aynı dertleri paylaşarak kaç kez dolaşmıştık. Gençliğin en verimli yılları. Sonra “D” Grubu kurduğumuzda o da aramızdaydı. 1935’de grubun beşinci sergisini eski Dormen Tiyatrosu’nda açtığımız gün, tiyatro salona hınca hınç dinleyici ve ziyaretçilerle dolmuştu. Necip Fazıl ile ben çok alkışlanan birer konuşma yapmıştık. Önce o, “Beklenen Sanatkâr” konulu bir konferans verdi. Arkasından grup adına benim bir sohbetim izledi.
Sonra yaşam koşulları değişti, yollarımız ayrıldı. Ölümüne kadar aşağı yukarı kırk yıl birbirimizi hiç görmedik. Toyluğun o uçarı günlerinin tatlı anılarından yadigâr sadece “Bir Kaç Hikâye Bir Kaç Tahlil” kitabı ve üzerindeki şu ithaf: “Çok sevdiğim nisbette kızdığım, çünkü çok sevdiğim Elif Naci’ye Necip Fazıl…”
(Mustafa Miyasoğlu – Necip Fazıl Armağanı – Sh. 126-127)