İçimizdeki Tuzaklar...

[nurulhak 22]

Eflatun'a iki soru sormuşlar:

Birincisi; 'İnsanoğlunun sizi en çok şaşırtan davranışları nelerdir?

Eflatun tek tek sıralamış:

'Çocukluktan sıkılırlar ve büyümek için acele ederler.

Ne var ki çocukluklarını özlerler.

Para kazanmak için sağlıklarını yitirirler.

Ama sağlıklarını geri almak için para öderler.

Yarından endişe ederken bu günü unuturlar.

Dolayısıyla ne bu günü ne de yarını yaşarlar.

Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşarlar.

Ancak hiç yaşamamış gibi ölürler.'*

**

Sıra gelmiş ikinci soruya;

'Peki sen ne öneriyorsun?'

Bilge yine sıralamış:

'Kimseye kendinizi sevdirmeye kalkmayın.

Yapılması gereken tek şey sadece kendinizi sevilmeye bırakmaktır.

"Kendi varoluşsal değerini hissedememiş insan başka insanlara bağımlı hale gelir.Bu bağımlılık hali bir yandanda benliğini incitir. Kendi varoluşsal değerini hissedebilmek için ötekilerin kendisini takdir etmesine, sevmesine muhtaçtır. Öteki insanlar kendisini sevmezse değer vermezse kendisini yok sayar ve bazende başkalarının kendisini sevmesi için kişi kendisini yüceltir." -Mustafa Ulusoy-

Çoğu insan varlığının ıspatı içinde çırpınırken ona verilen en kıymetli şeyi yani kendisini kaybeder. Nefisteki bu tuzak kişinin kendisi ile inançları arasındaki bağı azaltır. Farkedilmemek, yokmuş gibi davranılmak insanın sırtına yüklenecek en ağır yüklerden biri gibi gelir insana. Aslında onu yük yapan başkalarının düşünceleriyle varolduğumuz inancıdır. Bu düşüncenin insana hakim olmasıyla kişi artık -ne olduğu gibi görünür ne de göründüğü gibi olur-.Kendisiyle arası açıldığı gibi bu gidişat ona varoluş nimetini veren Allah'lada arasını açar