ANNENİN ÖLÜMÜ
-11-
Medine
Yolunda anne…
Ve yanında Nur-Çocuk…
Dönüşünde, betbeniz uçuk,
Bir menzile varıp yatağa düştü.
Geleceği, rüyasında, açık görmüştü:
Onun oğlu, onun oğlu, beklenilen Peygamber;
Fânileri sonsuzluğa erdirici son rehber…
Genç annenin dudağında bir hazin şiir:
Her diri can verir, her yeni eskir;
Öleceğim ben de, hakikat!
Kalacak ismim fakat.
Büyük toplumda,
Oğlumda…
Elveda!
Dinmekte seda.
Ve açılmakta kafes…
Nur-Çocuk gözü, son nefes…
Yanakları ıslak, eriyiş bitim…
Anneden de öksüz kaldı babadan yetim.
Melek dedi: «Sahibi yok, Sevgilinin, Yârabbi!»
Dedi Allah: «Sevgilimin ancak benim sahibi!»
Üzerinde hiç kul hakkı kalmasın diye,
Bu nasip Allah’tan O’na hediye.
Ümm-ü Eymen, sevgili dadı,
Onun, yanına aldı.
Yön, kutlu ülke,
Yol, Mekke…