Uyku

İsterse dünya güllük, gülistanlık olsun; ben başımı yastığa koyduğum zaman, derinlerde vıcık vıcık kaynaşan, solucanlar gibi kıvranan yer altı insanlığından çığlıklar duyuyorum.

Gökler gözlerime mil çekti. Allah’ın âlemleri her ân yok edip, her ân var ettiğini görür gibi oluyorum. Öyle bir istinatsızlık vehmine düşürdü ki, beni Allah, dünyayı altımda bir top kadar küçülmüş hissediyor ve yuvarlanmamak için karyolama tutunuyorum.

Ahşap tavandaki budak çizgileri bile hayalime Allah’ın esrar ve kudretinden hiyeroglifler çiziyor.

Yalnız hayret, haşyet, dehşet…

Başka mâna tanımıyorum.

Uyuyabilir miyim?